Biologische landbouw - sectoren

Biologische landbouw omvat alle bedrijfstakken (akkerbouw, tuinbouw, sier- en boomteelt, veehouderij). De biologische landbouw is relatief het best vertegenwoordigd in de melkveehouderij en de akker- en tuinbouw. De biologische sier- en boomteelt en de bloembollenteelt zijn relatief nog erg klein. Een deel van de bedrijven is verbreed in combinatie met onderwijs, zorglandbouw, een boerderijwinkel e.d. Een geheel nieuwe ontwikkeling is agroforestry, waarin boomkwekerij gecombineerd wordt met akker-en tuinbouw en/of veehouderij

De biologische akkerbouw en teelt van vollegrondsgroenten, ontwikkelen zich snel en vormen, bij voorbeeld in de Flevopolders, een volwassen bedrijfstak. In de biologische akker- en tuinbouw hebben bodemkwaliteit en agrobiodiversiteit een essentiële rol. Denk daarbij aan de organische bemesting, biologische bestrijding van ziekten en plagen en mechanische onkruidbestrijding. Daarnaast worden ontwikkelingen zoals strokenteelt, mengteelt en precisielandbouw steeds meer toegepast.

Biologische kastuinbouw is relatief beperkt van omvang. Zij stelt telers wel een uitdaging. Door het principe van grondgebondenheid is substraatteelt in de biologische kassenbouw niet toegestaan.

Biologisch fruit is populair. Voor de bestrijding van de diverse ziektes die op de verschillende fruitsoorten voorkomen wordt vooral gebruikt gemaakt van natuurlijke bestrijders

De melkproductie bij biologisch rundvee en frequentie van afkalven liggen lager dan bij de gangbare veehouderij, maar de levensduur ligt hoger. Biologische koeien kunnen ten minste een deel van het jaar naar buiten, en aanbinden in de stal is, kleine en oudere bedrijven uitgezonderd, niet toegestaan.

Biologisch pluimvee heeft een langzamere groei- en productiecyclus dan de reguliere pluimveehouderij. Leghennen gaan op latere leeftijd eieren leggen. De dieren leggen veelal tot een leeftijd van 60 weken. Vleeskuikens groeien langzamer. Ook hier geldt dat preventief antibioticagebruik niet is toegestaan en dat antibiotica alleen curatief en beperkt worden gebruikt.

De biologische varkenshouderij heeft veel oog voor natuurlijk gedrag, een goede gezondheid met nadruk op ziektepreventie, en natuurlijke voeding. Het dierenwelzijn scoort hoog. Onder natuurlijk gedrag valt bijvoorbeeld de mogelijkheid tot scharrelen en zoelen (modderbaden, naast gedrag ook belangrijk voor de huid). Daarom worden er duidelijke regels gesteld voor het maximaal aantal dieren (afhankelijk van de leeftijd) per oppervlakte binnen en buiten.

Geiten en schapen in de biologische veehouderij krijgen uit dierwelzijnsoogpunt veel weidegang. Fokkerij vindt op natuurlijke wijze plaats. Ook voor de geiten- en schapenhouderij gelden duidelijke normen voor het maximum aantal dieren binnen en buiten en vindt geen preventief gebruik van antibiotica plaats.